«ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ» ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΆ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Με ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ στους Δήμους

Πανελλήνιο Παρατηρητήριο κοινωνίας Πολιτών

Ούτε ιδιωτικοποίηση, ούτε εκβιαστική μονιμοποίηση των συμβασιούχων στην καθαριότητα..

Υπάρχει κάτι πιο σάπιο στην διαχείριση της προσφοράς εργασίας στην καθαριότητα από το αίτημα της μονιμοποίησης των συμβασιούχων. Οι εικόνες παρακμής που βλέπουμε αυτές τις μέρες στις πόλεις δεν είναι μόνον τα σκουπίδια που τις γέμισαν. Οι πόλεις βουλιάζουν στα σκουπίδια όταν  οι πολιτικές  της Τ.Α. και του δημοσίου  είναι για τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Κι αυτό είναι η δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη για καθαριότητα.

Η λογική ότι οι εργάτες καθαριότητας θα πρέπει να είναι αναγκαστικά δημόσιοι υπάλληλοι. Υπάρχουν τεκμηριωμένα  στοιχεία που δείχνουν διπλάσιο μισθολογικό κόστος από τον εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα. Στοιχεία δηλ. που αδικαιολόγητα  αυξάνουν τα δημόσια ελλείμματα, την ίδια στιγμή που η ανεργία είναι στο 25% και η κοινωνία να πληρώνει δυσανάλογο κόστος για μια υπηρεσία ουσιαστικά ανειδίκευτων εργατών.

Με ποια λογική λοιπόν θέλουν να διατηρήσουν οι συνδικαλιστές του χώρου μέσα από την συντεχνία τους ένα κλειστό επάγγελμα με τα προνόμια του δημοσίου υπαλλήλου;

Με ποια λογική τα κόμματα αποφεύγουν την αξιολόγηση του κόστους- οφέλους σε τέτοιου είδους υπηρεσίες; Απλά φαίνεται καθαρά ότι αυτό το καθεστώς βόλευε και βολεύει μέχρι τώρα το πελατειακό σύστημα και το πελατειακό κράτος. Βόλευε τα κόμματα που ήθελαν να διορίζουν τους δικούς τους. Γιατί είναι προφανές ότι οι οδοκαθαριστές και οι φύλακες δεν παράγουν κάποιο δημόσιο αγαθό όπως είναι  το «νερό¨» που δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί για πολλούς ουσιαστικούς λόγους.

Δεν εισχωρεί εδώ το κέρδος των ιδιωτών που ανεβάζει τις τιμές στον καταναλωτή, αλλά προσφέρουν μια υπηρεσία που κάθε εργαζόμενος μπορεί να προσφέρει φθηνότερα εάν δεν μεσολαβούν οι καταγεγραμμένοι αργόσχολοι που προσλήφθηκαν στο δημόσιο ως οδοκαθαριστές.

Πρόκειται λοιπόν για μια παρωδία του πελατειακού κράτους, που ήλθε η ώρα για να σπάσει αυτή η εκβιαστική λογική μιας συντεχνίας. Μια εκβιαστική λογική που δεν στρέφεται βέβαια κατά της εξουσίας αλλά κατά της ίδιας της κοινωνίας κάνοντας κατάχρηση των προνομίων που προσφέρει η δημοσιοϋπαλληλική σχέση εργασίας. Γιατί οι εργαζόμενοι μπορούν να εξυπηρετήσουν ανάγκες του δημοσίου μέσα από τους συνεταιρισμούς εργαζομένων στην καθαριότητα που είναι ένας εναλλακτικός τρόπος σχέσεων εργασίας με το δημόσιο.

Ο εργαζόμενος έτσι, μπορεί να έχει πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και αποδοχές, αλλά όχι την μονιμότητα του δημόσιου υπαλλήλου, όπως δεν την έχει αυτό το προνόμιο  και το 80% των Ελλήνων που εργάζονται στην χώρα μας.

Κι αυτό είναι το μήνυμα των καιρών που πρέπει πρώτα από όλα να καταλάβει η ηγεσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να κάνει κι αυτή συνδικαλισμό προς το κεντρικό κράτος υπονομεύοντας τελικά την ίδια την πολιτική της αυτονομία. Η λύση για την Τ.Α είναι πολύ απλή μπορεί να αναθέσει σταδιακά  κομμάτια της καθαριότητας σε συνεταιρισμούς εργαζομένων, ώστε   να μην εκβιάζεται στο μέλλον, ούτε δια μέσω αυτής οι τοπικές κοινωνίες με ασύμφορες και παράλογες αξιώσεις των συντεχνιών.

Γιατί καμιά προοδευτική πολιτική  δεν μπορεί να γίνεται εις βάρος της κοινωνίας. Πρώτα από όλα ο Πολίτης.