Κρύβουν την ανεργία και τη φτώχεια “κάτω από το χαλί”

 Τα επιδοτούμενα προγράμματα εργασίας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις φτάνουν στο 6%  περίπου, του συνόλου της απασχόλησης στην Ελλάδα και στις άλλες μεσογειακές χώρες. Το ποσοστό  της  ημιαπασχόλησης φτάνει επίσης το 10% στην Ελλάδα ενώ στην ευρωζώνη πλησιάζει το 22%, ενώ ένα σημαντικό κομμάτι είναι και η εποχιακή ανεργία.

Αν αθροίσουμε τα ποσοστά της καταγεγραμμένης ανεργίας 14 % μαζί με τα ποσοστά των επιδοτούμενων προγραμμάτων από το κράτος και το ευρωπαϊκό κοινωνικό ταμείο,  και την  ημιαπασχόληση τότε το ποσοστό της πραγματικής  ανεργίας σε χώρες όπως η Ελλάδα, φτάνει το 25% έτσι  το 1/4  του πληθυσμού που δύναται να εργαστεί δεν απασχολείται.

Με άλλα λόγια το 1/4 του εργατικού δυναμικού είναι παροπλισμένο και δεν μπορεί να εισφέρει μέσω του ιδιωτικού τομέα, στο εθνικό και οικογενειακό εισόδημα. Το κομμάτι αυτό επιβιώνει μέσω της φορολογίας  και των επιδομάτων χωρίς να εξασφαλίζεται κάποια ανταποδοτικότητα και αυτό έχει ως συνέπεια την φτωχοποίηση  σε  ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού εν  μέσω της ακρίβειας που εξελίσσεται. 

Το πρόβλημα επομένως  για την οικονομία είναι ότι υπάρχουν  ανενεργοί ανθρώπινοι πόροι, κι αυτό είναι η   βασική αιτία για την φτωχοποίηση του πληθυσμού, γεγονός  που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει η ιδιωτική οικονομία.

 Το πρόβλημα αυτό,  το πολιτικό και οικονομικό σύστημα το  κρύβουν “κάτω από το χαλί’ με το λεγόμενο Κρατικό παρεμβατισμό στην εργασία, που είναι ένας παθητικός παράγων καθώς παρεμβαίνει “πυροσβεστικά” ενώ θα μπορούσε μέσω των κοινωνικών επιχειρήσεων να είναι ενεργητικός και να συνθέτει αξιοποιεί τους ανενεργούς  ανθρώπινους και υλικούς πόρους. 

Η ουσία είναι ότι κρύβουν την έκταση της ανεργίας “επιστημονικά” και επιδέξια κατακερματίζοντας στη συνολική εικόνα   που υπάρχει  σχετικά με  το αναξιοποίητο ανθρώπινο δυναμικό.

Την ίδια ώρα υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό στον τομέα υγείας και κοινωνικής φροντίδας που δεν εξυπηρετούνται.

Από τη μία μεριά  υπάρχουν  κτίρια, υποδομές και σχολάζουσες γαίες  και από την άλλη  οι ανενεργοί ανθρώπινοι πόροι που μπορούν να  συνθέσουν και αξιοποιηθούν μέσω της κοινωνικής οικονομίας, πρόκειται για μια  άλλη παραγωγική διαδικασία που θα μπορούσε ν΄αναπτυχθεί με τη συνδρομή του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

 Τη λείπει Επομένως για την αξιοποίηση του πλεονάζοντος και ανενεργού ανθρώπινου δυναμικού?  Λείπει η πολιτική βούληση για ένα άλλο παραδειγματικό μοντέλο απασχόλησης πέραν του Ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Βασίλης Τακτικός