Η κοινωνική υπευθυνότητα των επιχειρήσεων

Αναδημοσίευση από την Social Activism Αθηνών

Σειρά : Κοινωνικός Ακτιβισμός, Βασίλης Τακτικός

Ένα βασικό προαπαιτούμενο για την ανάπτυξη της Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας είναι η ανάπτυξη της κοινωνικής υπευθυνότητας.

Το έμπρακτο ενδιαφέρον για το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται μια επιχείρηση.

Οι αρμόνικες σχέσεις που αναπτύσσει τόσο με την εσωτερικότητα όσο και με την εξωτερικότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος

Μέσω της κοινωνικής υπευθυνότητας των επιχειρήσεων έχουμε μια κινητικότητα και μεταφορά πόρων προς την κοινωνική οικονομία.

Οι επιχειρήσεις μπαίνουν στην διαδικασία της Κοινωνικής Εταιρικής Ευθύνης με πρώτο κίνητρο την καλή φήμη και την ανταποδοτικότητα εκ μέρους των καταναλωτών να προτιμούν τα προϊόντα τους για την κοινωνική η περιβαλλοντική τους ευαισθησία.

Το ίδιο συμβαίνει με κάθε είδους χορηγία που βασίζεται στην ανταποδοτικότητα. Υπάρχει βέβαια και το κίνητρο της υστεροφημίας που μπορεί να έχει ο ηγέτης μιας επιχείρησης αλλά σε κάθε περίπτωση ξεκινάμε από την ανταποδοτικότητα και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά στο χώρο της αγοράς.

Αυτό που πρέπει να επισημάνουμε μέσα από την διαδικασία είναι ότι οι οργανώσεις χρειάζονται πόρους και από τον ιδιωτικό τομέα για την αποστολή τους και τα λειτουργικά τους και οι επιχειρήσεις από την πλευρά τους κοινωνικούς εταίρους εξειδικευμένους για να εξασφαλίζουν συναίνεση για να “τρέξουν” κοινωνικά και περιβαλλοντικά προγράμματα, σε ότι αφορά την εσωτερικότητα και την εξωτερικότητα της Κοινωνικής Εταιρικής Ευθύνης. Επομένως η χρηματοδότηση μέσω της ΕΚΕ είναι ζωτικής σημασίας για πολλές ΜΚΟ.

Το πλεονέκτημα της πηγής των διαθέσιμων πόρων σε σχέση με το κράτος, είναι η αμεσότητα με την οποία μπορεί να κινηθεί ο ιδιωτικός τομέα.

Οι εχθροί της Κοινωνίας Πολιτών και της Κοινωνικής Οικονομίας

Τα άκρα της πολιτικής δεν θέλουν και πολεμούν την κοινωνική οικονομία

Η κρατική και κομματική γραφειοκρατία (κρατισμός)

Η νεοφιλελεύθερη αντίληψη (νεοφιλελεύθερη αντίληψη)

Οι συντεχνιακή αντίληψη και οργάνωση της κοινωνίας, η οποία διαρθρώνεται κυρίως μέσα από τον κρατικό μηχανισμό και συνδικαλισμό.

Στη σχέση με το κράτος θα πρέπει να σκεφτούμε το μεγάλο κόστος της γραφειοκρατίας και διαμεσολάβησης όταν πόροι αντλούνται διαμέσω της φορολογίας για να περάσουν κατόπιν στους κοινωνικούς φορείς. Υπολογίζεται ότι ένα 35% περίπου χάνονται μέσα από αυτή την διαμεσολάβηση.